Reclame en sponsoring in lagere en secundaire scholen

Reclame en sponsoring zijn voor scholen vaak noodzakelijk als inkomsten. Om alle discussie uit te sluiten werd een eenvormige regeling uitgewerkt. Reclame en sponsoring zijn toegelaten op voorwaarde dat:

• het niet kennelijk onverenigbaar is met de pedagogische en onderwijskundige taken van de school, en
• het niet strijdig is met principes van objectiviteit, geloofwaardigheid, betrouwbaarheid en onafhankelijkheid.

Laat dit nu allemaal net bestaanskenmerken van reclame zijn! Het Kinderrechtencommissariaat wil leerlingen niet overmatig beschermen tegen iets wat ze toch al kennen van thuis, op TV, op straat... maar heeft toch enkele bedenkingen.

Scholen moeten leerlingen kritisch leren nadenken. Hoe rijmt dat dan met reclame, die er per definitie op gericht is de kritische geest uit te schakelen? Waarom krijgen we meer en meer regels voor consumentenbescherming en brengen we tegelijk reclame en sponsoring de school binnen? Meer fundamenteel: zal de overheid voor onderwijs blijven betalen als blijkt dat bedrijven dat ook willen doen? Zullen sponsors ook interesse hebben in scholen met een armere leerlingenpopulatie of zullen de leuke gadgets enkel op de elitescholen belanden?
Het Kinderrechtencommissariaat denkt dat reclame en sponsoring geen plaats hebben in scholen en dat zelfregulering in deze onvoldoende ruimte laat voor toezicht door de overheid.